Er zijn mensen die denken dat de wereld beter af is zonder mensen (zoals The Voluntary Human Extinction Movement). Zelf vind ik dat niet (ik ben ook maar een mens) maar ik denk niet dat je kan ontkennen dat wij als soort wel erg aanwezig zijn. Dat mensen doen alsof de hele wereld aan ze toebehoort en dat ze bij beslissingen de belangen van dieren nauwelijks meenemen. Een muur tussen twee landen, een dam in een rivier, dijken, polders, hekken of molens, ze kunnen voor ons heel nuttig zijn, maar ze hebben nogal wat bijkomende gevolgen. Een beetje meer evenwicht zou mooi zijn, maar ik ben bang dat mensen als soort niet verstandig of empatisch genoeg zijn om dat voor elkaar te krijgen. Ik denk dat daarom veel verhalen die hierover gaan, beginnen met een ramp. Een oorlog, een buitenaardse aanval of een ziekte, iets wat de bestaande wereld uit evenwicht brengt (in Naar de Rand van de Wereld de Crisis).
In De Wereld Zonder Ons beschrijft Alan Weisman wat er zou gebeuren als alle mensen van de ene op de andere dag zouden verdwijnen. Hoe er een nieuw evenwicht zou ontstaan en hoe lang het zou duren voor de laatste sporen van de mens uitgewist zouden zijn. Het is een bijzonder, en op een vreemde manier bevredigend, boek. De wereld mag dan gewoon doordraaien zonder de noordelijke witte neushoorn, de stellerszeekoe of de dodo, uiteindelijk kan ze ook heel goed zonder ons.
De foto van is gemaakt in Prypiat, een stad die helemaal ontruimd is na de kernramp in 1986 in Tjernobyl.